ای زلال ترین بانوی دوعالم

 ای که تاریخ نامت را به احترام می نگارد و من تمام جغرافیا را به یاد تو محترم میشمارم . ای زلال تر از نسیم و ای ماناتر از عشق

هرگاه نام تو بر زبانم می وزد جانی دوباره در من ریشه می دواند

و اندوهی جانکاه زبانه می کشد .

می دانم هیچ سنگی لایق آن  نبوده است که بر مزارت بنشیند از این رو تنها خورشید بر مزار تو سایه بان است .

هان ای « مادر پدر» نام تورا  می برم ، زبان زمستانیم شکوفه می زند ، سلولهای صخره ای ام آواز میخوانند

کلمات مچاله شده ام دهان به دهان میگردند و جهان را شیرین میکنند .

تودر کدامین نقطه جغرافیا خورشید شده ای ؟

در کدامین دریا مرواریدی ؟

باکدام ابر ، از کدام سمت میباری که درختان به احترام باریدنت سبز ایستاده اند ؟

ای بانوی زلال ! دریا مهاجر است ، رودها مهاجرند ، تنها اندوه توست ، تنها زخم پهلوی توست که در کبودی تاریخ ماندگار است .

من که ذهن و زبانم با یاد تو شکفته می شوند ، امروز با زبانی شکسته کلماتی سوگوار و اندوهی ژرف در خود می شکنم . در جایی خواندم :

مگر میتوان پهلوی تو بود و شکسته نبود ؟